Ruchomy cel

 

   Chodzę po mieście bez celu. Moje chodzenie jest wolne od celu. Mogę pójść tam, albo stanąć tu. Albo jeszcze gdzie indziej. Ale nie każde miejsce celnie spełnia mój bezcelowy chód.

   Wszystkie drogi prowadzą do celu, lecz mój cel nie istnieje. Nieistnienie celu jest celem samym w sobie.

   Bezcelowość to zadanie nie do spełnienia. Samo jego postawienie staje się celem.

   Bezcelowe życie. Już słyszę, jak kiedyś te słowa padną w rozmowie na mój temat. Właściwie to już tu i ówdzie celują w tym niektórzy.

   Deklaruje wyborcom cele, które chce osiągnąć w ich imieniu. Celem najpierwszym, o którym milczy, jest jego pozycja. Dla osiągnięcia jej poświęci każdy, nawet najwyższy cel.

   Celuje w wyborców i odpala wszystko, co posiada, wali w nich całą amunicją, a oni tego nawet nie zauważyli, że zostali namierzeni i celnie ostrzelani.

   Trafiony, zatopiony, to ten, kto nie zrobił w porę uniku i "dostał".

   Wszystko, co robisz, jest bezcelowe, zawołała. Jeden bezcel mniej, pomyślał,  mierząc do niej.

   Żołnierz celuje lub jest na celu, czyli na muszce.

   Cel nawinął mu się sam, nie mógł spudłować.

   Można mieć celujące stopnie, celujące wyniki, celować w celowości celów, być celerem, a jednak sobie nie celnąć, minąć się z celem.

   Nie masz cylu krokodylu, boś za stary, nie masz pary - tak kiedyś krzyczały na siebie dzieci obrzucając się niecelnie kamieniami.

   Cel! Pal! - powiedział celująco Daniel Olbrychski w filmie "Bitwa pod Wiedniem".

   Życie to cel ruchomy. Każdy strzał jest chybiony, z wyjątkiem ostatniego. Ale zwykle nie pada on z naszej ręki.

   Ernest Hemingway - pisarz, myśliwy i człowiek, który nie spudłował do końca.

   Cel uświęca środki - napisał Nicolo Machiavelli do Cezara Borgii, syna papieża Aleksandra VI. Sam nie stosował się do stworzonej przez siebie zasady. Został oskarżony o spisek, uwięziony i torturowany.

   Makiawelizm stał się najcelniejszą doktryną polityczną. Nieprzestrzeganie jej wystawia polityka na łatwy cel i pewny odstrzał.